شرح پریشانی من..

توی این دنیای بزرگ مجازی آدم باید یک وبلاگ دیگر هم داشته باشد که اسمش را بگذارد "شرح پریشانی من" *
که آدرسش را ندهد به هیچ کس.
که "لقد خلقنا الانسان فی کبد" هایش را ببرد آنجا.
نه برای اینکه خوانده شوند.
نوشتن آدم را سبک میکند.
حال آدم را خوب میکند.
اصلا ببرد آنجا برای همان یک مخاطب خاص .
که پستهای ننوشته نزدش خوانده شده هستند.
که زیر هر پست بیاید با حروفی که دیده نمی شوند کامنت بگذارد دلداری بدهد لایک بزند یا حتی ناراحت بشود.
از بی صبری ها، بی قراری ها، از این همه شکایت.
از نادیده گرفتن این همه وعده.
بلکه آدم ، آدم بشود...

*دوستان شرح پریشانی من گوش کنید/داستان غم پنهانی من گوش کنید